het hotel in Lhasa had internet, wat heet, zelfs een zg. businesssruimte maar .... de regering vond dat niet goed en dus staat die ruimte al een jaar lang leeg .... Tibet is China: op elke hoek van de straten staat een glazen hok met in elk geval 4 soldaten durin, de gids zegt ons dat het beter is dat we geen foto's maken, op (de spaarzame) borden staat meer int Chinees dan in het Tibetaans maar Chinezen zijn goed in het aanleggen van wegen en dus geen Tibetan massage, alle riksja's zien dur hetzelfde en netjes uit, niemand heeft geen baan ....

een goede Pasen gewenst vanuit Australie, we kijken uit over de halve Pacific oftewel zijn met vakantie en zo hoort het ook, Joke en Bert, eergisteren waren we (al weer) 2 maanden onderweg en 15-05 landen we 'op' Schiphol dus die helft .... Dinie en Kees, welkom terug, we zijn heel benieuwd, Dinie en kinderspul, een hele goeie reis gewenst, Benno, gedraag je, hoest met de a.s. mama trouwens?! in dat verband: Deb, we komen z.s.m. niet alleen vertellen ....

we moesten op tijd in Katmandu zijn voor dat China-visum, hebben Patan bekeken, waren een beetje tempelmoe, kochten wat souvenirs, genoten nog eens van de stad en toen reed die grote Landcruiser voor. Niet boven de steenfabrieken langs maar er echt langs: een half voetbalveld grote omgekeerde stenen bak van een halve meter hoog, daar stook je een vuur in (de rook gaat door de schoorsteen in het midden naar buiten) en legt de kleistenen erbovenop en na een uurtje of zo heb je echte; de chauffeur en gids moeten nog ontbijten (kachari: bonen/maissoep, daar doe je een gekookt ei bij en rode ui en pepers, neemt een hap van je vers gebakken naan (soort brood) zo uit de oven en drinkt er mierzoete melkthee bij), wij houden ons hart ondertussen vast voor al die zg. roofriders, ' Gebeuren daar veel ongelukken mee?' ' Niet zoveel.' Langzaam weer omhoog over de Friendship Highway, die af en toe niet zo vriendschappelijk was (dat komt pas in Tibet), de boomgrens houdt op en het wordt bruinig en ruig, een dorpje, waar het heel druk is met alle bussen, heel veel vrachtauto's en een paar auto's, de gids neemt ons mee naar een groezelig kantoor, schuift een biljet over de toonbank en in no time wonen we niet meer officieel in Nepal, de tas van Ria wordt door een dame aan het hoofd gedragen, die van Peter overgenomen door een stevige meneer , we lopen door een groot hek, over een brug, waarvan aan het einde een grote boog staat met gouden Chinees durop, durvoor een heel jong soldaatje, dat net doet oftie begrijpt wat er in ons paspoort staat en we mogen onder de poort door, langs 2 stram in de houding en in officieel tenue staande collega's van de eerste ' controlepost', worden voorgesteld aan de Tibetaanse gids en chauffeur en een groot, grijs, kaal gebouw ingeloodsd, het duurt weer heel lang voor het visum en het paspoort ' gelezen' zijn, de tassen worden diverse keren gescand, moeten open en grondig doorwoeld maar de gids weet dat op slinkse wijze te voorkomen, gzd, (als we dat opnieuw moesten inpakken .... ), en rijden nog hoger de mist en motregen in naar Zhamung (Zamo). Daar ziet het lunchrestaurant er plotseling Chinees uit, nog hoger, de eerste yakkudde met daarachter sloffend het gezin, met moeder met dik ingepakt kind op de rug, in ook nog een dekentje, komt voorbij en daar is Nyalam, het is stervenskoud en begint ook nog eens te sneeuwen, uit de uit het raam stekende schoorsteenpijpen kringelt ongelooflijk stinkende rook - dat kan ook niet anders want op alle dakranden liggen dikke plakken gedroogde yakmest - in de kamer staat een emmer met koud water en twee enorme thermoskannen met warm water, het toilet is Frans en de kranen lijken op die van de monniken in de Ardennen: er komt geen water uit. Ondanks de lagen kleren, sokken, lakenzak, sprei en heel dik (en zwaar) dekbed blijft het even stervenskoud maar we slapen in. Gelukkig staan er ook twee afwasbakken in een rekje in de kamer van dat guesthouse en met schone tanden stappen we in. Naar Sakya, een klooster als een middeleeuws kasteel. Lobsang (Losan) belooft ons dat in het volgende hotel wel warm water uit de douche zal komen en we bewonderen het heel uitgebreide klooster van de Panchen Lama in Shigatse. Het is ondoenlijk die kloosters te beschrijven, met excuses, internet geeft ook lang niet alle informatie omdat het in alle kloosters verboden is te fotograferen. Dus weer aan het werk en het internet in. Met plaatjes maken van de buitenkant heeft men overigens geen moeite maar van de gouden Bouddha's en stoepa's en schilderingen en lampions en thangka's moet je afblijven of je moet schandalig veel willen betalen. De Hymalaya: zie alle National Geographics en zo. In Gyantse staat naast de ' hoofdtempel' een stoepa, waar je in kunt en zeker 30 kapelletjes te vinden zijn, we rijden op bijna 6000 m., wonen op 4000, het wordt groener, zelfs op de akkertjes en .... er groeien bomen! De laatste 200 km. over/op het dak van de wereld en met een stuk of 20 haarspeldbochten naar beneden, de huizen worden deftiger en duurder, langs de Gele rivier, die in India Brhamaputra wordt - alle grote rivieren in India en China komen uit Tibet - en we rijden weer een grote Chinese stad binnen, wel een stuk levendiger en minder stoffig dan Shigatse en Gyantse. Bij een kruispunt wijst de gids ons iets aan en daar staatie dan: de Potala. We waren al eens een half uur onder de indruk van het voor de eerste keer zien van Macchu Picchu, daar is nu geen tijd voor want we moeten inchecken bij het Yakhotel, nee, dat verzinnen we niet, maar vanaf het dakterras kunnen we dat dubbel en dwars inhalen. Naar klooster Drepung en Sera. Op een binnenpleintje van dat laatste debateeert een aantal monniken, het lijkt meer op de paardenmarkt van Zuidlaren met een soort handjeklap maar als je daar niet overtuigd raakt van het gelijk van Bouddha, weten wij ook niet meer waar je het zoeken moet. De volgende ochtend naar en in de Potala. Er valt maar een klein gedeelte te bezichtigen met de grote en kleine ontvangstzaal van de (14e) Dali Lama (zie 'Seven years in Tibet', zijn studeer -, meditatie- en slaapkamer maar de indruk is nog groter. 's Middags naar de belangrijkste tempel van Tibet, de Jokhang, daar is de vloer wel slippery van de yakboterlampjes, en we lopen de kleine kora (een route, die je met draaiende gebedsmolen en rozenkrans moet lopen om nog meer Bouddha te worden, das de enige juiste uitdrukking, nee, heeft niks met eigenwijsheid te maken, is de wijsheid van Losan, - die zijn vader was monnik maar hij kon dus kiezen: of trouwen of doodgeschoten worden, en bleef dus zijn kinderen streng maar rechtvaardig onderwijzen in de leer) het praktische is, dat het ook een grote markt is (de Borkhar) en dus komen we verlichter want geld kwijt aan (alle) soevenirs terug.

voor alle duidelijkheid: Tibetanen blijven Tibetanen, het is erg druk in alle tempels en kloosters, vaak worden toeristen opzij gedrukt want er moet geofferd worden, en gebeden en op de grond gelegen en aan de bel getrokken (om de godheid wakker te maken), heel gelukkig wel en ook heel veel jongeren (!), niet in traditionele klederdracht maar toch ;-), ;-)

Lhasa heeft een modern maar vreemd vliegveld: tegen een uur of 1 checkt iedereen in en gaat dan zitten wachten tot haar/zijn vlucht vertrekt, de onze dus drie uur te laat en we misten de aansluiting in Shanghai, het hotel was goed want er kwam meteen warm water uit de douche en een hele dikke straal en het licht bleef gewoon branden, het opnieuw inchecken kostte drie kwartier: taal - en samenwerkingsproblemen maar toen vloog ook de bagage dus mee naar Brisbane. Eerst naar het deftige en uitstekend geoutilleerde vliegveld van Singapore - in Lhasa gaat alles, restaurant, 2 winkels dicht als de meeste mensen zijn vertrokken, de FCPL en CIPL blijven wel open (First Class Passengers Lounge en Commercial Important Persons Lounge) - maar toen stonden dur twee breeduit lachende en heel goed uitziende mensen, waren we in een nutshell in Gold Coast, deju de laatste boodschappen, viel de mond open van het uitzicht en werd het alleen genieten van verhalen, elkaar, lekker eten en drinken, kortom, van vakantie.

zoals al geschreven: het webblog gaat voor een weekje dicht, tuurluk vertellen we nog over Nieuw Zeeland, al was het alleen al om de reisbureaus Dekkinga en Hutten te vertellen hoe het was; voor alle duidelijkheid: het blog blijft bestaan, het was ingericht om u op de hoogte te houden van de geldstromen, dat willen we graag zo houden, het geld, dat over is, komt op een aparte, voor iedereen toegankelijke rekening (we hebben het zelf aangevuld tot 1000 euro) en als de speeltuin in Gatchowk kan worden ingericht, wordt het meteen overgemaakt naar de rekening van Namaste, als dan alle rekeningen binnen zijn, krijgt u een laatste overzicht en wordt het blog wel afgesloten

tot straks en we wensen u dus weer alle gezonds en goeds, liefs en vrede van de wereld,

Ria en Peter.