.... en om 13.45 u. was dus die laatste les achter de rug. Het viel mee. Nee, tis niet de allerlaatste: op verzoek van Michel (collega van de vestiging Cortenbosch, en Berenice, collega van de vestiging Walterbosch) gaan we nog gastlessen geven, als we terug zijn, b.v..

Collega Michel Lemmens was met 'zijn' negen dames van Verzorging al bezig de kopjes en zo klaar te zetten, Hans en Henk (concierges) hadden 'De Kuil' (naam van de aula) al keurig ingericht, Carijn en Bregje moesten nog even iets op een stickie zetten zetten en toen was het gezin dur en Olaf en Lesley en Alisia en Paul.

Als het eerste schaap over enz. en dat ging dus maar door, precies volgens de wensen van 'die scheidende collega'. Want er kwamen mensen, die we jaren niet hadden gesproken, en die kwamen weer mensen tegen, die zij jaren niet .... en oud-collega's konden weer eens alle onderwijsproblemen met elkaar in elk geval op een rijtje zetten en .... De presentatie van de dames maakte diepe indruk en daarna gingen de gesprekken en gedachtewisselingen onverminderd door. Het was af, het was goed, het was gezellig, het was fijn, het was .... in elk geval helemaal de bedoeling.

Kim Hutten, collega LO, zorgde voor het hoogtepunt: hij had wat telefoontjes gepleegd en binnen kwamen 8 van die meneren, waar je je als mentor nogal eens zorgen over hebt gemaakt., en dan druk ik me zacht uit. Toch nog leerlingen erbij en wat voor! Terwijl ik het opschrijf, krijg ik het weer warm van.

Dat ging niet over. In het restaurant zat men al op ons te wachten en zo hoort het ook maar dur stond ook een stoel met een briefje:Opsporingververzocht,gedistingeerd heerschap, de weg kwijt nu hij met FPU is, mogelijke verblijfplaatsen: zithoeken, ontmoetingshoeken, eethoeken, koffiehoeken, inspiratiehoeken, uitpufhoeken, boekenhoeken, opvlieghoeken, lekkerbijpraathoeken, laatjegaanhoeken, saunahoeken, fitneshoeken .... niet in knutselhoeken. Heb geduld met hem: hij moet er nog aan wennen!

en bij elk glas lag een kaartje met de volgende tekst: Peter Jonker met FPU: geen school, geen baan, geen ambities, geen zorgen, geen problemen. Beschikbaar voor: golfen, wandelen, fitnessen, feestjes, etentjes etc., zelfs op korte termijn. Maar eerst: 3 maanden op wereldreis met Ria ... Dur stonden ook nog drie grote fotolijsten op een vensterbank met foto's uit het verleden en toen deed hij, Olaf dus, er ook nog een speech bovenop, waarvan de tekst niet onderdeed voor die van Tommy Wieringa, de schrijver van het Groot Dictee, dat we voor de eerste keer misten dus. Dank je wel, Lesley, Alisia en Paul nutuurluk ook.

Saskia en Sander kwamen daarna met het op één na beste cadeau: een toespraak, waar niets maar dan ook niets tegen in te brengen viel met als afsluiting het omhangen van wiite Tibetaanse sjaals. Namaste!

Het mooiste kreeg ik van Ria: een boek met als titel: Het leven van Peter Jonker, 40 jaar schoolmeester. Je moet het zien. waar heeft ze het allemaal gevonden? Het staat er allemaal in: ons gezin, de jongensschool, het seminarie, de jongens uit Tuk, de Steenwijkerwold-diploma's en alle andere getuigschriften, de eerste Akte van Benoeming, de eerste auto, foto's van ons trouwen, Hengelo, de buggy, de werkweek in Giethoorn, de geboorte van de kinderen, de komst van Linda en Lambert, de musical, Lagos, de aanbevelingen van de directeur van mavo 'Apeldoorn-Zuid' en van Eerbeek, Eerbeek, de werkweken in de Ardennen, zoveel jaar getrouwd, zoveel jaar, zoveel jaar in dienst van, Terschelling, Antwerpen, foto's van vrienden en vriendinnen, van favoriete bezigheden zoals schaatsen, golfen, mountainbiken en zweefvliegen, schrijven, kamperen, olijven plukken en de vrijmetselarij, theater, grimeren, regisseren, acteren, zingen, en ook van koken, verven, vloeren leggen en varen en, natuurlijk, van reizen, van de laatste stuntdag, het galabal, het lerarencabaret, enz., met als laatste 'mijn' gedicht:

De nachtegalen.

Ik heb van 't leven vrijwel niets verwacht,

't Geluk is nu eenmaal niet te achterhalen.

Wat geeft het? in de koude voorjaarsnacht

Zingen de onsterfelijke nachtegalen.

J.C. Bloem.

Toen nog de kerstactiviteit, het was heel druk en heel gezellig, vr. met klas 3 naar de film 'The kids are allright' - ik begreepvan Arnon Grunberg (in'de Volkskrant' d.d. za. 18-12) dat het ging over de man, die niet meer nodig schijnt te wezen in een gezin, de leerlingen hebben toch iets anders gezien op de vroege vrijdagochtend en, eerlijk gezegd, ikook -en een perfect verzorgde kerstlunch en dawassut.

's Avonds samen met Sander genoten van Youp van 't Hek, waarmee we maar duidelijk willen maken dat het leven gewoon doorgaat. Zekernadat de goede giften opgeteld waren: € 1685,- en we zijn er nog niet. Hoezo: bedankt?!!!!

Hoezo: een goede afsluiting?!